Tuesday, June 25, 2024
Friday, June 21, 2024
Sunday, June 16, 2024
Thursday, June 13, 2024
ପେନସନ ସମସ୍ୟା: ରାଜନୈତିକ ନା ଅର୍ଥନୈତିକ?
ପେନସନ ସମସ୍ୟା: ରାଜନୈତିକ ନା ଅର୍ଥନୈତିକ?
ବୃହସ୍ପତି ସାମଲ
ସାଧାରଣ ସମ୍ପାଦକ
କେନ୍ଦ୍ର ସରକାରୀ କର୍ମଚାରୀ ଓ ଶ୍ରମିକ ପରିସଂଘ
ଓଡ଼ିଶା ରାଜ୍ୟ ସମନ୍ୱୟ ସମିତି, ଭୁବନେଶ୍ୱର
ଘଟଣାକ୍ରମ :
ନବ୍ୟ ଉଦାରବାଦ ନୀତି ପରିଚାଳନାର ଏକ ଅଂଶବିଶେଷ ଭାବେ କେନ୍ଦ୍ରର ଜାତୀୟ ଗଣତାନ୍ତ୍ରିକ ମେଣ୍ଟ ସରକାର ୨୨ ଡିସେମ୍ବର ୨୦୦୩ର ଏକ ଅଧ୍ୟାଦେଶ ବଳରେ ପୁରାତନ ପେନସନ ଯୋଜନା(ଓପିଏସ)କୁ ବାତିଲ କରି କେନ୍ଦ୍ରୀୟ ବେସାମରିକ ସେବା (ପେନସନ) ନିୟମ ୧୯୭୨ ଅଧିନସ୍ଥ ସାମ୍ବିଧାନିକ ପ୍ରାବଧାନକୁ ହଟେଇଦେଲେ ଏବଂ ସମସ୍ତ କେନ୍ଦ୍ର ବେସାମରିକ ସରକାରୀ କର୍ମଚାରୀମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଜାନୁୟାରୀ ପହିଲା ୨୦୦୪ରୁ ନୂତନ ପେନସନ ଯୋଜନା ଅଥବା ଜାତୀୟ ପେନସନ ଯୋଜନା (ଏନପିଏସ)କୁ ପ୍ରଚଳନ କଲେ ଯାହାକୁ ପରବର୍ତ୍ତୀ ପର୍ଯ୍ୟାୟରେ ରାଜ୍ୟ ସରକାରମାନେ ଆପଣେଇଲେ। ୨୦୦୪ରୁ କର୍ମଚାରୀମାନଙ୍କର କ୍ରମାଗତ ସଂଘର୍ଷ ଫଳରେ ଏନପିଏସ ନୀତିରେ କିଛିଟା ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆସିବା ସହ ବିଗତ ବର୍ଷମାନଙ୍କରେ ରାଜସ୍ଥାନ, ଝାଡ଼ଖଣ୍ଡ, ଛତିଶଗଡ଼, ପଞ୍ଜାବ ଓ ହିମାଚଳ ପ୍ରଦେଶର ରାଜ୍ୟ ସରକାରମାନେ ସେମାନଙ୍କ କର୍ମଚାରୀଙ୍କ ପାଇଁ ଓପିଏସକୁ ଫେରିବା ନିମିତ୍ତ ବିଜ୍ଞପ୍ତି ଜାରିକରିଥିଲେ ମଧ୍ୟ ରେଳବାଇ କର୍ମଚାରୀ ମହାସଂଘ, କେନ୍ଦ୍ର ସରକାରୀ କର୍ମଚାରୀ ଓ ଶ୍ରମିକ ପରିସଂଘ, ଅଖିଳ ଭାରତ ରାଜ୍ୟ ସରକାରୀ କର୍ମଚାରୀ ମହାସଂଘ, ଅଖିଳ ଭାରତ ଶିକ୍ଷକ ମହାସଂଘ ଏବଂ ପାରାମିଲିଟାରୀ ପେନସନର୍ସ ଆସୋସିଏସନ ଆଦିକୁ ନେଇ ସର୍ବଭାରତୀୟ ସ୍ତରରେ ଗଠିତ ଜାତୀୟ ଯୁଗ୍ମ କାର୍ଯ୍ୟକାରିଣୀ ପରିଷଦ ଅଧିନସ୍ଥ 'ଜଏଣ୍ଟ ଫୋରମ ଫର୍ ରେଷ୍ଟୋରେସନ ଅଫ୍ ଓଲ୍ଡ ପେନସନ ସ୍କିମ୍' (ଜେଏଫଆରଓପିଏସ) ଭଳି ଏକ ମିଳିତ ମଞ୍ଚ ଦ୍ୱାରା ଏନପିଏସର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଉଚ୍ଛେଦ ଏବଂ ଓପିଏସର ପୁନଃ ପ୍ରଚଳନ ଦାବି ନେଇ କର୍ମଚାରୀଙ୍କର ସଂଗଠିତ ଆନ୍ଦୋଳନ ଉଗ୍ର ରୁପ ନେଇ ବିଭିନ୍ନ ପର୍ଯ୍ୟାୟରେ ଭାରତର ମହାମହିମ ରାଷ୍ଟ୍ରପତି, ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀ ଏବଂ କେନ୍ଦ୍ର ଅର୍ଥମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ଦାବିପତ୍ର ଦିଆଯିବାରୁ ଏନପିଏସର ଉଚ୍ଛେଦ କଥାକୁ ଏଡେଇ ଯାଇ ଏଥିରେ କିଛିଟା ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଣିବା ସକାଶେ କେନ୍ଦ୍ର ସରକାର ଭାରତର ଅର୍ଥସଚିବଙ୍କ ଅଧ୍ୟକ୍ଷତାରେ ଏପ୍ରିଲ ୨୦୨୩ରେ ଏକ ପେନସନ କମିଟି ଗଠନ କଲେ । ପେନସନ କମିଟି ସହ କର୍ମଚାରୀ ପକ୍ଷର ଦୁଇ ଦୁଇ ଥର ବୈଠକ ବସିଲା ପରେ କୋୖଣସି ସୁଫଳ ନମିଳିବାରୁ ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ୧୯ ମାର୍ଚ୍ଚରେ ନୋଟିସ ଦେଇ ମେଁ ପହିଲା ୨୦୨୪ରୁ ଅନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟକାଳୀନ ଧର୍ମଘଟକୁ ଓହ୍ଲାଇବାକୁ ଜେଏଫଆରଓପିଏସ ତରଫରୁ ମାନ୍ୟବର ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ଅବଗତ କରେଇବା ପରେ କର୍ମଚାରୀ ପକ୍ଷର ସମସ୍ତ ପ୍ରସ୍ତାବ କେନ୍ଦ୍ର ସରକାରଙ୍କ ବିଚାରାଧୀନ ଅଛି ଏବଂ ଖୁବ୍ ଶୀଘ୍ର ସରକାର ଏସଂକ୍ରାନ୍ତରେ ବିଦ୍ଧିବଧ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେବେ ବୋଲି ଲିଖିତ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ମିଳିବାରୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ପାଇଁ ଅନ୍ତତଃ ଧର୍ମଘଟକୁ କିଛି ଦିନ ସକାଶେ ସ୍ଥଗିତ ରଖାଯାଇଛି।
ଆନ୍ଦୋଳନ କାହିଁକି?
ପ୍ରଥମତଃ, ପେନସନ କାହାରି ଦାନ ବା ଦୟା ନୁହେଁ, ବରଂ ମାନ୍ୟବର ଉଚ୍ଚତମ ନ୍ୟାୟାଳୟଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଅନୁମୋଦିତ ଏହା ଏକ କର୍ମଚାରୀର ସାମ୍ବିଧାନିକ ଅଧିକାର। ନୂତନ ପେନସନ ଯୋଜନାର ପ୍ରଚଳନ ଡି ଏସ ନାକରା ବନାମ କେନ୍ଦ୍ର ସରକାରଙ୍କ କେସରେ ପେନସନ ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ମାନ୍ୟବର ଉଚ୍ଚତମ ନ୍ୟାୟାଳୟଙ୍କ ୧୭ ଡିସେମ୍ବର ୧୯୮୨ର ନିମ୍ନୋକ୍ତ ଐତିହାସିକ ରାୟକୁ ଏକ ବିଦ୍ରୁପ ତଥା କର୍ମଚାରୀଙ୍କର ସାମ୍ବିଧାନିକ ଅଧିକାରର ପରିପନ୍ଥୀ । "Pension is neither a bounty, nor a matter of grace depending upon the sweet will of the employer, nor an ex-gratia payment. It is a payment for the past services rendered. It is a social welfare measure rendering socio-economic justice to those who in the heyday of their life ceaselessly toiled for the employer on an assurance that in their old age they would not be left in the lurch". ଦ୍ୱିତୀୟତଃ, ପ୍ରାରମ୍ଭରୁ ଏନପିଏସ ଉପରେ କର୍ମଚାରୀ ପକ୍ଷ ସହ ବାରମ୍ବାର ଆଲୋଚନା ପରେ ଶେଷରେ ଜଏଣ୍ଟ କନସଲଟେଟିଭ ମେସିନାରୀ ଜାତୀୟ ପରିଷଦର ୧୪ ଡିସେମ୍ବର ୨୦୦୭ର ଷ୍ଟାଣ୍ଡିଂ କମିଟି ବୈଠକରେ କେନ୍ଦ୍ର ସରକାର ଏକ ଲିଖିତ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ଦେଇ କହିଥିଲେ,"For the employees who have entered with effect from 01.01.2004 are not likely to be worse off vis-a-vis the current pension system in force, as the replacement rate would match to the present one. Thus, NPS is a win-win situation for the employees and the Govt." କିନ୍ତୁ ଏବେ ଯେତେବେଳେ ଏନପିଏସ ଉପଭୋକ୍ତାମାନେ ଅବସରନେବା ଆରମ୍ଭ କଲେ, ସେତେବେଳେ ଜଣାପଡିଲା ଯେ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତିରୁ ବାସ୍ତବତା ପ୍ରକୃତରେ ବହୁ ଦୁରରେ। କର୍ମଚାରୀଙ୍କ ତରଫରୁ କୌଣସି ଦେୟ ନ ଥାଇ ଓପିଏସରେ ଶେଷ ଦରମାର ୫୦% ପେନସନ ଆକାରରେ ମିଳୁଥିଲା ବେଳେ ଏନପିଏସରେ ମାସିକ କର୍ମଚାରୀଙ୍କ ଦେୟ ମୂଳ ଦରମାର ୧୦% ଓ ସରକାରଙ୍କ ଦେୟ ୧୪% ଥାଇ ମଧ୍ୟ ତାହା ପାଖାପାଖି ୮%ରେ ସୀମିତ ରହୁଛି ଯାହା କୋଟି କୋଟି କର୍ମଚାରୀ ଓ ସେମାନଙ୍କ ପରିବାରର ସାମାଜିକ ସୁରକ୍ଷା ଉପରେ ଏକ ବିରାଟ ପ୍ରଶ୍ନବାଚୀ।
ରାଜନୀତି ବନାମ ଅର୍ଥନୀତି:
ଏନପିଏସ ଉଚ୍ଛେଦ ପ୍ରସଙ୍ଗ ୨୦୦୪ରୁ ଆରମ୍ଭ ହେଇ ୨୦ବର୍ଷରେ ପଦାର୍ପଣ କରି ଚାରି ଚାରିଟି ସରକାରର ସାମନା କଲାଣି। ତଥାପି ସଂଘର୍ଷ ଚାଲିଛି। ଏବେ ଯେଉଁ କେତୋଟି କଂଗ୍ରେସ ଶାସିତ ରାଜ୍ୟ ଓପିଏସକୁ ଫେରିବାକୁ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ଦେଇଛନ୍ତି ବା ଦେଉଛନ୍ତି, କେନ୍ଦ୍ରରେ ଯେତେବେଳେ ୨୦୦୪ରୁ ୨୦୧୪ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେହି କଂଗ୍ରେସ ନେତୃତ୍ବାଧୀନ ସରକାର ଚାଲିଥିଲା, ସେମାନେ ଏନପିଏସ ଉଚ୍ଛେଦ ପାଇଁ କୌଣସି ପଦକ୍ଷେପ ନନେଇ ବରଂ ୨୦୦୪ରେ ଏକ ବିଲ୍ ଆଣି ୨୦୧୩ରେ ପେନସନ ନିଧି ନିୟାମକ ଓ ବିକାଶ ପ୍ରାଧିକରଣ ଅଧିନିୟମ ଲାଗୁକରେଇ ଏନପିଏସର ଚେରକୁ ମଜଭୁତ କରେଇଲେ। ନିକଟ ଅତୀତରେ ଓପିଏସକୁ ଫେରିଥିବା ରାଜ୍ୟ ସରକାରମାନେ ୨୦୦୪ରୁ ଏଯାବତ ଏନପିଏସ ଉପଭୋକ୍ତାଙ୍କ ଜମାରାଶିକୁ ଫେରେଇ ଦେବାକୁ କେନ୍ଦ୍ର ସରକାରଙ୍କୁ ଅନୁରୋଧ କଲାପରେ ଉପରୋକ୍ତ ଅଧିନିୟମରେ ସେଭଳି କୌଣସି ପ୍ରାବଧାନ ନାହଁ କହି କେନ୍ଦ୍ର ସରକାର ରାଜ୍ୟ ସରକାରଙ୍କ ପ୍ରସ୍ତାବକୁ ଆଡେଇ ଯାଇଛନ୍ତି। ୨୦୧୩ର ଅଧିନିୟମ ଉଚ୍ଛେଦ ନହେଲେ ଏନପିଏସ ଉପଭୋକ୍ତାଙ୍କୁ ପ୍ରକୃତ ନ୍ୟାୟ ମିଳିବା ଅସମ୍ଭବ। ଅଧିନିୟମ ଉଚ୍ଛେଦ କ୍ଷମତା କେନ୍ଦ୍ର ହାତରେ। ଏଭଳି ପରିସ୍ଥିତିରେ ଓପିଏସକୁ ଫେରିବା ପାଇଁ ରାଜ୍ୟ ସରକାରମାନଙ୍କ ପ୍ରୟାସ ଓ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ଏନପିଏସ ଉପଭୋକ୍ତାଙ୍କ ସହ ଏକ ରାଜନୈତିକ ଖେଳ କହିଲେ ଅତ୍ୟୁକ୍ତି ହେବନାହିଁ। ଓପିଏସ ଓ ଏନପିଏସର ଉର୍ଦ୍ଧକୁ ଯାଇ ଆନ୍ଧ୍ର ପ୍ରଦେଶ ସରକାର ଏକ ଗ୍ୟାରେଣ୍ଟେଡ ପେନସନ ସ୍କିମ୍(ଜିପିଏସ୍)ର ପ୍ରଚଳନ କରିଛନ୍ତି। ମହାରାଷ୍ଟ୍ର ସରକାର ତାଙ୍କ କର୍ମଚାରୀଙ୍କ ପାଇଁ ଏକ ସଂଶୋଧିତ ନୂଆ ପେନସନ ଯୋଜନା ଲାଗୁ କରେଇଛନ୍ତି। ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତାମିଲନାଡୁ ଓ ପଶ୍ଚିମ ବଙ୍ଗ ସରକାର ପୂର୍ବ ଭଳି ଓପିଏସରେ ଅଛନ୍ତି। ସାମରିକ କର୍ମଚାରୀଙ୍କ ପାଇଁ ଓଆରଓପି (ୱାନ ରାଙ୍କ ୱାନ ପେନସନ)ର ପ୍ରାବଧାନ ଥିବାବେଳେ ଇପିଏଫ୍ ପେନସନରମାନେ ସର୍ବନିମ୍ନ ପେନସନ ପାଇଁ ସଂଘର୍ଷରତ। ଓଡିଶା ଭଳି ରାଜ୍ୟରେ କେତୋଟି ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ବର୍ଗର କର୍ମଚାରୀଙ୍କ ପାଇଁ ଆଦୌ ପେନସନର ପ୍ରାବଧାନ ହିଁ ନାହିଁ। ଏପରି ସ୍ଥଳେ ଅଣସଂଗଠିତ କ୍ଷେତ୍ରରେ କାମକରୁଥିବା ଶ୍ରମିକ ଓ କର୍ମଚାରୀଙ୍କ ବ୍ୟଥା ବର୍ଣ୍ଣନାତୀତ। କିନ୍ତୁ ଏସବୁର ଉର୍ଦ୍ଧରେ, ୨୦୦୪ ପରର ନିର୍ବାଚିତ ଜନପ୍ରତିନିଧିମାନେ ଏନପିଏସ ପରିସରଭୁକ୍ତ ନହେବା ଏକ ରାଜନୈତିକ ଅଭିସନ୍ଧିର ସ୍ପଷ୍ଟ ପ୍ରମାଣପତ୍ର। ଗୋଟିଏ ଦେଶ ଗୋଟିଏ ନିର୍ବାଚନ ପାଇଁ ବ୍ୟଗ୍ରତା ପ୍ରକାଶ କରୁଥିବା ଜନନାୟକମାନେ ଗୋଟିଏ ଦେଶ ଗୋଟିଏ ପେନସନ କଥା ଚିନ୍ତା ନକରିବା ଘୋର ପରିତାପର ବିଷୟ।
ବିଗତ ୨୦ ବର୍ଷ ଭିତରେ ଉଭୟ ଓପିଏସ ଓ ଏନପିଏସକୁ ନେଇ ଅନେକ ବାଦବିବାଦ, ଯୁକ୍ତିତର୍କ ହୋଇଛି, ହେଉଛି ମଧ୍ୟ। କିଛି କିଛି ବୁଦ୍ଧିଜୀବୀ, ଅର୍ଥନୀତିଜ୍ଞ ଓ ଅର୍ଥନୈତିକ ପରାମର୍ଶଦାତାମାନେ ଉପରୋକ୍ତ ରାଜ୍ୟ ସରକାରଙ୍କ ଦ୍ବାରା ଓପିଏସର ପୁନଃ ପ୍ରଚଳନକୁ ଖରାପ ରାଜନୀତି ବୋଲି ଅଭିହିତ କରି ଏହା ସରକାରଙ୍କ ପାଇଁ ଖରାପ ଅର୍ଥନୀତି ବୋଲି ମତପୋଷଣ କରୁଛନ୍ତି। ଯୁକ୍ତି ହେଲା, ବିଶେଷ ସୁବିଧାପ୍ରାପ୍ତ ବର୍ଗରେ ରହୁଥିବା ଭାରତର ସମସ୍ତ ରାଜ୍ୟ ଓ କେନ୍ଦ୍ରସରକାରୀ କର୍ମଚାରୀ ଓ ପେନସନର ମିଶି ମୋଟ ଜନସଂଖ୍ୟାର ପାଖାପାଖି ୩% ହେବେ। ଏତେ ନଗଣ୍ୟଙ୍କୁ ପେନସନ ଭଳି ଏକ ଅତିରିକ୍ତ ଲାଭ ପ୍ରଦାନ କରି ଦାରିଦ୍ର୍ୟର ସୀମାରେଖା ତଳେ ରହୁଥିବା କୋଟିକୋଟି ଜନସାଧାରଣଙ୍କୁ ଅଣଦେଖା କରିବା ଏକ ଜନମଙ୍ଗଳ ରାଷ୍ଟ୍ର ପାଇଁ ଉଚିତ ନୁହେଁ। କ୍ଷୁଧାରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇଁ ଆଜିର ଦିନରେ ଭାରତ ତା'ର ୮୦ କୋଟି ନାଗରିକଙ୍କୁ ୨୦୨୮ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମାଗଣା ରାସନ୍ ଯୋଗେଇଦେବାକୁ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତିବଦ୍ଧ ଥିଲାବେଳେ ସବୁ ବର୍ଗର ଶ୍ରମିକଙ୍କ ପାଇଁ ସର୍ବନିମ୍ନ ନ'ହଜାର ଟଙ୍କା ପେନସନ ଧାର୍ଯ୍ୟ ସହ ସରକାରୀ କର୍ମଚାରୀଙ୍କୁ ଓପିଏସ ଭିତରକୁ ଫେରେଇ ନେବା ଅର୍ଥନୀତି ପାଇଁ ଏକ ବିରାଟ ବୋଝ। ଏହା ବୋଧହୁଏ ପାଞ୍ଚ ଟ୍ରିଲିୟନ ଅର୍ଥନୀତିର ସ୍ୱପ୍ନରେ ବାଧକ ସାଜି ପାରେ। ଅବଶ୍ୟ କିଛି ବୁଦ୍ଧିଜୀବୀ ଓ ଅର୍ଥନୀତିଜ୍ଞ ଆନ୍ଧ୍ର ପ୍ରଦେଶ ସରକାରଙ୍କ ଭଳି ଜିପିଏସକୁ ଆପଣେଇବା ପାଇଁ ମତ ବ୍ୟକ୍ତ କରୁଛନ୍ତି। ସେମାନଙ୍କ ମତରେ ସରକାର ବରଂ କର୍ମଚାରୀଙ୍କଠାରୁ ୧୦% ନିଅନ୍ତୁ, ହେଲେ ଅବସର ପରେ ମାସିକ ପେନସନକୁ ନିଶ୍ଚିତ କରନ୍ତୁ।
ଗାଣିତିକ ସ୍ଥିତି:
ଓପିଏସରେ କର୍ମଚାରୀଙ୍କ ତରଫରୁ କୌଣସି ଦେୟ ନଥିଲା ବେଳେ, ଏନପିଏସରେ କର୍ମଚାରୀଙ୍କ ମାସିକ ଦେୟ ମୂଳ ଦରମାର ୧୦% ଓ ସରକାରଙ୍କ ତରଫରୁ ଦେୟ ୧୪%। ଏହି ୨୪% ରାଶି ପେନସନ ଫଣ୍ଡ ରେଗୁଲେଟରି ଡେଭଲପମେଣ୍ଟ ଅଥରିଟି (ପିଏଫଆରଡିଏ)ଙ୍କ ଅଧୀନରେ ଜମା ରହୁଛି। ୩୧ ଡିସେମ୍ବର ୨୦୨୩ ସୁଦ୍ଧା ମୋଟ ସଂଗୃହିତ ଜମା (ଏନପିଏସ ଓ ଅଟଳ ପେନସନ ଯୋଜନା) ୧୦.୯ ଲକ୍ଷ କୋଟି ଯାହା ମାର୍ଚ୍ଚ ୨୦୨୪ ଶେଷ ବେଳକୁ ୧୨ ଲକ୍ଷ କୋଟି ଟଙ୍କାରେ ପହଞ୍ଚିବ ବୋଲି ପିଏଫଆରଡିଏଙ୍କ ତରଫରୁ ଆକଳନ କରାଯାଇଛି। ୬ ଜାନୁଆରୀ ୨୦୨୪ରେ ବିଜିନେସ୍ ଟୁଡେରେ ପ୍ରକାଶିତ ଅଧ୍ୟକ୍ଷଙ୍କ ଏକ ତଥ୍ୟ ଅନୁଯାୟୀ ଏହି ଜମାରୁ ୧୭% ଇକ୍ୟୁଟିରେ ଓ ବାକି ରାଶି ପ୍ରାୟତଃ ସରକାରୀ ସିକୁରିଟିରେ ବିନିଯୋଗ ହେଉଛି। ପ୍ରାରମ୍ଭରୁ ଇକ୍ୟୁଟିରୁ ହାରାହାରି ୧୩.୩ % ବାର୍ଷିକ ଆୟ ହେଉଥିବା ବେଳେ କେବଳ ୨୦୨୩ରେ ୨୪% ମିଳିଛି। ଏନପିଏସ ପ୍ରଚଳିତ ହେବା ଦିନରୁ ମୋଟ ବିନିଯୋଗରୁ ହାରାହାରି ବାର୍ଷିକ ଆୟ ୯.୫% ରହୁଛି। ଅତଏବ, କର୍ମଚାରୀଙ୍କ ଦେୟ (୧୦%), ସରକାର ବା ନିଯୁକ୍ତିଦାତାଙ୍କ ଦେୟ (୧୪%) ଓ ଫଣ୍ଡ ବିନିଯୋଗରୁ ଆୟ (୯.୫%)କୁ ହିସାବକୁ ନେଲେ ଜଣେ କର୍ମଚାରୀକୁ ଶେଷ ଦରମାର ୩୩.୫% ମାସିକ ପେନସନ ଆକାରରେ ଦେବା ପାଇଁ ଏ ଯାବତ୍ କୌଣସି ଅସୁବିଧା ନାହଁ। ଏହା ସତ୍ତ୍ୱେ ବି ଓପିଏସରେ ଶେଷ ଦରମାର ୫୦% ପେନସନ ରାଶି ନିଶ୍ଚିତ ଥିଲାବେଳେ, ଏନପିଏସରେ ସରକାର ଏହାକୁ ନିଶ୍ଚିତ ନକରିବା ବିଡ଼ମ୍ବନାର ବିଷୟ। କେନ୍ଦ୍ର ସରକାରଙ୍କ ୨୦୨୨-୨୩ ବଜେଟ ହିସାବରେ ଓପିଏସ ବାବଦ ଦେୟ ୨.୦୭ ଲକ୍ଷ କୋଟି ଟଙ୍କା। ଆରବିଆଇର ତଥ୍ୟ ଅନୁସାରେ ଆର୍ଥିକ ବର୍ଷ ୨୦୨୧ - ୨୦୨୨ ସୁଦ୍ଧା ଗତ ଛଅ ବର୍ଷ ମଧ୍ୟରେ ଭାରତର ରାଷ୍ଟ୍ରାୟତ ଓ ବ୍ୟବସାୟିକ ବ୍ୟାଙ୍କଗୁଡିକ ଯଥାକ୍ରମେ ୮,୧୬,୪୨୧ କୋଟି ଓ ୧୧,୧୭,୮୮୩ କୋଟି, ଅର୍ଥାତ ମୋଟ ୧୯,୩୪,୩୦୪ କୋଟି ଟଙ୍କାର ଅନାଦେୟ ଋଣ ଖାରଜ କରିଛନ୍ତି। ଅର୍ଥାତ, ସରକାର ବର୍ଷକୁ ୩ ଲକ୍ଷ କୋଟିରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ ରାଶି ଖାରଜ କରିବାର କ୍ଷମତା ରଖୁଥିବା ବେଳେ, ସରକାରୀ କର୍ମଚାରୀଙ୍କୁ ଓପିଏସ ପ୍ରଦାନ କରିବା ଅର୍ଥନୀତି ପାଇଁ ବିପଦ ବୋଲି ଅଭିହିତ କରିବା ଆଦୋୖ ଯୁକ୍ତିଯୁକ୍ତ ମନେହୁଏନା।
ଉପସଂହାର:
ବିଧାନସଭା ଓ ସାଂସଦରେ ଲୋକପ୍ରତିିନିଧିମାନେ ଜନସାଧାରଣଙ୍କ ପାଇଁ ବିଧିବିଧାନ ପ୍ରସ୍ତୁତ କଲାବେଳେ ନିଜକୁ ସାଧାରଣ ନାଗରିକଙ୍କଠାରୁ ଉର୍ଦ୍ଧରେ ରଖି ପାତରଅନ୍ତର ନୀତି ଆପଣେଇବା ଗଣତାନ୍ତ୍ରିକ ମୂଲ୍ୟବୋଧର ପରିପନ୍ଥୀ। ନିଜ ପାଇଁ ଓପିଏସକୁ ବାଛି, କର୍ମଚାରୀଙ୍କ ପାଇଁ ଏନପିଏସର ବନ୍ଦୋବସ୍ତ କରିବା ଅତ୍ୟନ୍ତ ନିନ୍ଦନୀୟ। ୨୦୨୪ ସାଧାରଣ ନିର୍ବାଚନ ଆରମ୍ଭ ହୋଇସାରିଥିଲା ବେଳେ କେବଳ ବାମପନ୍ଥୀ ରାଜନୈତିକ ଦଳକୁ ଛାଡ଼ିଦେଲେ, ଓପିଏସ ସମ୍ପର୍କରେ ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତ ରାଜନୈତିକ ଦଳର ନିର୍ବାଚନୀ ଇସ୍ତାହାର ନୀରବ। ଓପିଏସର ପୁନଃ ପ୍ରଚଳନ ଏକ ଅର୍ଥନୈତିକ ସମସ୍ୟା ଆଦୌ ନୁହେଁ। କେବଳ ରାଜନୈତିକ ଇଚ୍ଛାଶକ୍ତିର ଆବଶ୍ୟକତା। ଏହି ପରିପ୍ରେକ୍ଷୀରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସର୍ବନିମ୍ନ ମାସିକ ନ'ହଜାର ଟଙ୍କାର ପେନସନ ସୁବିଧା ସହ ପୁରାତନ ପେନସନର ପୁନଃ ପ୍ରଚଳନ ପାଇଁ ଆଗାମୀ ନୂତନ ସରକାର ଏକ ବିଧିବଦ୍ଧ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେବା ଜରୁରୀ ଅଟେ।
******
Tuesday, June 11, 2024
Confederation Odisha State CoC greets and writes to the Hon'ble Prime Minister of India
.png)
No.
Conodi / 06-01/2024
Dated
at Bhubaneswar the 11th June, 2024
To
Sj.
Narendra Modiji
Hon’ble
Prime Minister of India
South
Block, New Delhi – 110 011
On
behalf of the Confederation of Central Govt. Employees and Workers, Odisha
State Coordination Committee, Bhubaneswar, we would like extend our heartfelt
congratulations to you on your historic third term victory as the Prime
Minister of India. Your resounding mandate is a testament to the trust and
confidence the citizens of our great nation have in your leadership and vision
for the future. As you embark on this new term, we are confident that under
your guidance, India will continue to prosper and progress towards greater
heights of success and prosperity.
While
celebrating this momentous occasion, we would like to draw your kind attention
to the pressing issues being faced by a significant section of our society,
i.e.; the employees and pensioners. Employees across various sectors face
challenges ranging from job security to fair wages and working conditions.
Pensioners, who have dedicated their lives in service to the nation, deserve a
dignified and comfortable retirement.
Moreover, as known to you, the Central Govt. has already assured that
the Pension Committee constituted during April 2023 is considering all aspects raised
by the Staff Side seriously for the welfare of the pensioners. In addition,
while nearly three lakh Gramin Dak Sevaks working in the Department of Posts
are waiting for their status and pension, lakhs of casual and contractual
workers across the nation in all Departments are yet to be regularized and
nearly 15 lakh vacant posts are yet to be filled in. With your esteemed
position, now holding the Ministry of Personnel, Public Grievances and Pensions
on one hand and as the leader of our nation on the other, we believe that you
have a unique opportunity to address these concerns and bring about positive
changes prioritizing the welfare of employees and pensioners. This apart, we do
hope that you can certainly make a significant difference in the lives of
millions of employees and pensioners by not implementing the proposed four
labour codes.
Furthermore,
we encourage you to engage in meaningful dialogue with stakeholders from both
public and private sectors to identify key areas for reform and collaboration.
By fostering a spirit of cooperation and inclusivity, we can work together
towards building a stronger and more prosperous India for all its citizens.
Once
again, congratulations on your historic victory, Sir. We stand ready to support
you in your efforts to create a brighter future for our nation.
With warm regards,
Yours sincerely,
(BRUHASPATI SAMAL)
General Secretary
Saturday, June 8, 2024
Ending Child Labour: A Worldwide Mission for Sustainable Development
Ending Child Labour: A Worldwide Mission for Sustainable Development
Bruhaspati Samal
General Secretary
Confederation of Central Govt. Employees and Workers
Odisha State Coordination Committee, Bhubaneswar
eMail: samalbruhaspati@gmail.com, Mobile:9437022669
Child labour persists as a grave violation of children's rights and a significant impediment to social and economic development worldwide. Defined by the International Labour Organization (ILO) as work that deprives children of their childhood, right to education, health, a nurturing environment potential and dignity which inflict severe physical, emotional, and psychological harm on them, it is a multifaceted issue deeply entrenched in poverty, lack of education, and societal inequalities. Forced into hazardous work conditions, these children endure injuries, illnesses, and stunted growth, compromising their future prospects. Moreover, the psychological toll of exploitation can lead to trauma, low self-esteem, and perpetuation of the cycle of poverty. The worst forms of child labour involve children being enslaved, separated from their families, exposed to serious hazards and illnesses and / or left to fend for themselves on the streets of large cities – often at a very early age.
Understanding the root causes of child labour is crucial for developing effective interventions. Poverty stands as the primary driver, forcing families to rely on children for additional income. Additionally, lack of access to quality education perpetuates the cycle, as illiterate parents often prioritize short-term economic gains over long-term benefits of education. Social and cultural factors also play a role, as traditional norms and practices may condone child labour or prioritize boys' education over girls'. Discrimination, particularly against marginalized groups, further exacerbates vulnerability to exploitation.
International bodies, governments, and NGOs have made strides in combating child labour through policy reforms, advocacy, and direct interventions. ILO’s fundamental conventions on child labour, namely: the Minimum Age Convention, 1973 (No. 138), and the Worst Forms of Child Labour Convention, 1999 (No. 182) entail concrete legal obligations for action by ratifying ILO member States and are both nearing universal ratification. This apart, Article 23(1) of Universal Declaration of Human Rights (UDHR) states that everyone has the right to work, but specifically exempts children from exploitative or hazardous work that interferes with their education or harms their health and development. Similarly, Article 32 of United Nations Convention on the Rights of the Child (CRC) emphasizes the right of the child to be protected from economic exploitation and from performing any work that is likely to be hazardous or to interfere with the child's education, or to be harmful to the child's health or physical, mental, spiritual, moral or social development. Besides, many countries have enacted laws that regulate child labour, setting minimum age requirements for employment, limiting working hours for children, and prohibiting hazardous work. These laws often include provisions for compulsory education up to a certain age to ensure that children have access to schooling and are not forced into the workforce prematurely. Illustratively, India has enacted several laws to address child labour, including the Child Labour (Prohibition and Regulation) Act, 1986, which prohibits the employment of children below the age of 14 in hazardous occupations and regulates their working conditions in non-hazardous industries. The Right of Children to Free and Compulsory Education (RTE) Act, 2009, mandates free and compulsory education for children aged 6 to 14, aiming to prevent child labour by ensuring access to education.
Despite significant efforts in recent years, child labour remains a pervasive issue affecting millions of children globally. According to the International Labour Organization (ILO), an estimated 152 million children are engaged in child labour, with nearly half of them engaged in hazardous work that jeopardizes their health, safety, and well-being. The COVID-19 pandemic has further exacerbated the situation, pushing vulnerable families deeper into poverty and forcing children into exploitative labour to support household incomes. According to the most recent estimates released in 2021, 160 million boys and girls between 5 and 17 years are in child labour. They are often deprived of education and of the potential for a bright future with decent work. 79 million are in hazardous work that directly endangers their safety, health and moral development. According to the Census of India 2011, there were approximately 10.1 million child labourers aged 5-14 years in the country. The National Sample Survey Organization (NSSO) conducted a survey in 2009-2010, estimating the number of child labourers in India to be around 4.35 million. Child labour affects children of various age groups, but it is more prevalent among older children. Many children start working at a young age and continue throughout their adolescence. The majority of child labourers are in the age group of 10-14 years, although children as young as 5 years old are also engaged in work. Child labour affects both boys and girls, but there are gender disparities in the types of work and sectors in which they are engaged. Girls are often involved in domestic work, agriculture, and informal sectors, while boys are more likely to work in industries such as manufacturing, construction, and transportation.
In spite of progress, significant challenges hinder the eradication of child labour. Enforcement of laws remains weak in many regions due to corruption, inadequate resources, and lack of political will. Moreover, globalization has created complex supply chains where child labour often hides, making oversight difficult. Cultural norms and traditions also perpetuate the acceptance of child labour in some societies, posing additional barriers to eradication efforts. Governments must enforce existing laws and enact stronger legislation to protect children from exploitation. This includes stricter penalties for violators and mechanisms for monitoring and reporting incidents of child labour. Investing in education is crucial for breaking the cycle of poverty and reducing the demand for child labour. Awareness campaigns targeting parents, communities, and employers can change attitudes towards child labour and promote alternative solutions. Poverty alleviation programs, vocational training, and access to microfinance can provide families with sustainable alternatives to child labour. Economic empowerment enables parents to afford education and meet their basic needs without relying on their children's labour. Companies must uphold ethical labour standards throughout their supply chains and conduct regular audits to identify and address instances of child labour. Consumers can also advocate for ethical sourcing practices by supporting companies that prioritize child rights. Mobilizing communities to take ownership of the issue fosters sustainable solutions tailored to local contexts. Empowering grassroots organizations, involving religious and community leaders, and providing support services for at-risk families are essential components of community-based approaches. There is no contradiction between the elimination of child labour including hazardous work by children above the general minimum age for work on the one hand and the promotion of youth employment on the other. This overlapping age group who are still “children” below 18 years of age are also in the younger age range of “youth” whose employment should be promoted. The ultimate goal for these adolescents must not just be getting them out of hazardous work, but also ensuring their transition into decent youth employment with appropriate protection of their occupational safety and health.
While the world comes together to observe the World Day Against Child Labour on June 12th every year, the theme for World Day Against Child Labour 2024 revolves around the urgent need to "Protect Children from Exploitative Labour in Agriculture." Agriculture remains one of the sectors with the highest prevalence of child labour, accounting for a significant proportion of child labourers worldwide. This year's theme underscores the importance of addressing the root causes of child labour in agriculture, including poverty, lack of access to education, and inadequate social protection systems and will focus on celebrating the 25th anniversary of the adoption of ILO Convention No. 182 calling all remaining member States that have not done so to ratify Convention No. 138. The World Day will also be an opportunity for reminding all stakeholders to improve their implementation of the above two fundamental ILO Conventions on child labour.
To mark this occasion, governments, civil society organizations, employers, and workers' associations are encouraged to organize various initiatives and activities aimed at raising awareness, advocating for policy reforms, and mobilizing resources to combat child labour. These initiatives may include awareness campaigns, policy dialogues, capacity-building workshops, and community outreach programs targeting vulnerable populations in rural areas where child labour in agriculture is prevalent. By addressing the root causes of child labour, investing in education and social protection, and enforcing laws and policies to safeguard children's rights, we can create a world where every child is free to enjoy their childhood, pursue their dreams, and realize their full potential. Let’s seize this opportunity to renew our commitment to the eradication of child labour and build a future where no child is forced to sacrifice their childhood for economic survival.
******
Friday, June 7, 2024
ଶ୍ରମ ଏକ ବସ୍ତୁ ନୁହେଁ
ଶ୍ରମ ଏକ ବସ୍ତୁ ନୁହେଁ
ବୃହସ୍ପତି ସାମଲ
ସାଧାରଣ ସମ୍ପାଦକ
କେନ୍ଦ୍ର ସରକାରୀ କର୍ମଚାରୀ ଓ ଶ୍ରମିକ ପରିସଂଘ
ଓଡ଼ିଶା ରାଜ୍ୟ ସମନ୍ୱୟ ସମିତି, ଭୁବନେଶ୍ୱର
ଆନ୍ତର୍ଜାତୀୟ ଅର୍ଥନୈତିକ ଯୋଜନା ସହ ମାନବୀୟ ଅଧିକାରକୁ ସାମାଜିକ ନୀତିରେ କେନ୍ଦ୍ରୀକୃତ କରିବା ପାଇଁ ଅନ୍ତଃରାଷ୍ଟ୍ରୀୟ ଶ୍ରମ ସଂଗଠନ (ଇଣ୍ଟରନେସନାଲ ଲେବର ଅର୍ଗାନାଇଜେସନ ବା ଆଇଏଲଓ) ୧୦ ମଇ ୧୯୪୪ରେ ଆମେରିକାର ଫିଲାଡେଲଫିଆ ଠାରେ ଆୟୋଜିତ ଏହାର ଛବିଶତମ ସମ୍ମିଳନୀରେ ନିଜର ଚିରାଚରିତ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟାବଳୀର ପୁନଃ ପ୍ରାରମ୍ଭ କରି ବିଶ୍ୱ ଯୁଦ୍ଧ ପରବର୍ତ୍ତୀ ପରିସ୍ଥିତିରେ ନୂତନ ବାସ୍ତବତା ଓ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ସହ ସମଗ୍ର ପୃଥିବୀକୁ ଏକ ସମ୍ଭାବନାମୟ ଉତ୍କର୍ଷତା ଆଡ଼କୁ ଆଗେଇ ନେବାକୁ ଯେଉଁ ଘୋଷଣାନାମା ଗ୍ରହଣ କରିଥିଲେ ତାହା ୧୯୪୬ର ମଣ୍ଟ୍ରିଲ ସାଧାରଣ ସମ୍ମିଳନୀରେ ଆଇଏଲଓର ସଂଶୋଧିତ ସମ୍ବିଧାନର ଏକ ଅବିଚ୍ଛେଦ୍ୟ ଅଂଶ ଭାବେ ପରିଗଣିତ ହେଲା। ଉପରୋକ୍ତ ଘୋଷଣାନାମା ନିମ୍ନୋକ୍ତ କେତୋଟି ପ୍ରମୁଖ ସିଦ୍ଧାନ୍ତ ଉପରେ ପର୍ଯ୍ୟବେସିତ ଥିଲା। ଯଥା, (୧) ଶ୍ରମ ଏକ ବସ୍ତୁ ନୁହେଁ, (୨) ନିରନ୍ତର ପ୍ରଗତି ପାଇଁ ଅଭିବ୍ୟକ୍ତି ଓ ସଂଘର ସ୍ୱତନ୍ତ୍ରତା, (୩) କୌଣସି ଏକ ସ୍ଥାନରେ ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ପ୍ରତ୍ୟେକ ସ୍ଥାନରେ ସମୃଦ୍ଧି ପାଇଁ ଏକ ବିପଦ, (୪) ଅଭାବ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଲଢିବା ଓ ସମୂହ କଲ୍ୟାଣର ଉନ୍ନତି ନିମନ୍ତେ ସରକାରଙ୍କ ସହ ସମାନ ମର୍ଯ୍ୟାଦାରେ ଶ୍ରମିକ ଓ ନିଯୁକ୍ତିଦାତାଙ୍କ ମୁକ୍ତ ଆଲୋଚନା ଓ ଗଣତାନ୍ତ୍ରିକ ନିଷ୍ପତ୍ତି ପାଇଁ କ୍ରମାଗତ ଆନ୍ତର୍ଜାତୀୟ ପ୍ରଚେଷ୍ଟାର ଆବଶ୍ୟକତା ଏବଂ (୫) ଜାତି, ଧର୍ମ ଓ ଲିଙ୍ଗ ନିର୍ବିଶେଷରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ମଣିଷର ଆର୍ଥିକ ସୁରକ୍ଷା ଓ ସମାନ ସୁଯୋଗ ସହ ସମ୍ମାନ ଓ ସ୍ୱାଧୀନ ଭାବେ ନିଜର ଭୌତିକ ଓ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ କଲ୍ୟାଣର ଅଧିକାର। ଭାରତ ସରକାର ଶ୍ରମିକ ସପକ୍ଷବାଦୀ ମୋଟ ୪୪ଟି ଶ୍ରମ ନିୟମରୁ ୧୫ଟିର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଉଛେଦ ସହ ବାକି ୨୯ଟି ଆଇନକୁ ନିଯୁକ୍ତିଦାତା ସପକ୍ଷବାଦୀ ୪ଗୋଟି ଶ୍ରମ କୋଡରେ ପରିଣତ କରି ଶ୍ରମିକଙ୍କ ସ୍ୱାର୍ଥର ବିପରୀତରେ ଲାଗୁ କରିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଉଥିବାବେଳେ, ଆଇଏଲଓର ଉପରୋକ୍ତ ଘୋଷଣାନାମା, ବିଶେଷ ଭାବେ ଶ୍ରମ ଯେ ଏକ ବସ୍ତୁ ବା ପଣ୍ୟ ଦ୍ରବ୍ୟ ନୁହେଁ, ଏ ବିଷୟରେ ଦୀର୍ଘ ଆଠ ଦଶନ୍ଧି ପରେ ବି ଆଲୋଚନା କରିବା ବେଶ୍ ପ୍ରାସଙ୍ଗିକ ମନେହୁଏ।
ବିଶ୍ଵ ବ୍ୟାପି ଅର୍ଥନୈତିକ ଓ ବାଣିଜ୍ୟିକ ଆଳାପ ଆଲୋଚନା ଭିତରେ କେବଳ ଏକ ପଣ୍ୟ ଦ୍ରବ୍ୟ ହିସାବରେ ଶ୍ରମର ଅବଧାରଣ ଲଗାତାର ବିଳମ୍ବିତ କହିଲେ ଅତ୍ୟୁକ୍ତି ହେବନାହିଁ। ଶ୍ରମକୁ ଏକ ପଣ୍ୟ ଦ୍ରବ୍ୟ ଭଳି ନିମ୍ନ ଦୃଷ୍ଟିରେ ବିଚାର କରିବା ଦ୍ଵାରା ଏହାର ଅନ୍ତର୍ନିହିତ ମାନବୀୟ ଗାରିମା ଏବଂ କର୍ମ ସହ ଏହାର ଜଟିଳତା ଯଥେଷ୍ଟ କ୍ଷୁର୍ଣ୍ଣ ହୁଏ। ଯେତେବେଳେ ପାରମ୍ପରିକ ଅର୍ଥନୈତିକ ସିଦ୍ଧାନ୍ତସମୁହ ଶ୍ରମକୁ ଉତ୍ପାଦନର ଏକ ସହାୟକ ଭାବେ ବିବେଚନା କରେ, ସେତେବେଳେ ଏହା କହିବା ବହୁ ମାତ୍ରାରେ ସଠିକ ହେବ ଯେ ଶ୍ରମର ପ୍ରକୃତ ସଂଜ୍ଞା ପଣ୍ୟ ବିନିମୟର ଉର୍ଦ୍ଧରେ ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ପରିଚୟ, ସାମାଜିକ ସମ୍ପର୍କ ଓ ପ୍ରଗତି ଭଳି ବହୁମୂଖୀ ପରିସର ଭିତରେ ଆବଦ୍ଧ। ମୂଳତଃ, ଶ୍ରମ ଏକ ଅର୍ଥନୈତିକ କାରବାର ନୁହେଁ, ବରଂ ଏକ ମୌଳିକ ମାନବୀୟ ଅଭିବ୍ୟକ୍ତି। ଏହା ବ୍ୟକ୍ତିଗତ କୌଶଳ, ପ୍ରତିଭା ଓ ଉଚ୍ଚାକାଂକ୍ଷାର ପ୍ରଦର୍ଶନ। ନିଜର ଚରିତ୍ର ଓ ଗୁଣବତ୍ତା ଭିତ୍ତିରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ବ୍ୟକ୍ତି ନିଜ କର୍ମରେ ଅଦ୍ୱିତୀୟ ଅଭିଜ୍ଞତା ଓ ଦକ୍ଷତା ପ୍ରତିପାଦିତ କରିଥାଏ। ଜଣେ ସାଧାରଣ ଚିତ୍ରକର ଠାରୁ ବିଶ୍ୱର ରହସ୍ୟ ଉନ୍ମୋଚନ କରୁଥିବା ବୈଜ୍ଞାନିକଙ୍କ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ, ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ନିଜ ଭିତରେ ଥିବା ସମ୍ଭାବନାକୁ ହୃଦୟଙ୍ଗମ କରି ସମାଜ ପ୍ରତି ଏକ ଅର୍ଥପୂର୍ଣ୍ଣ ସହଯୋଗ କରିବାରେ ଶ୍ରମ ଏକ ପ୍ରଶସ୍ତ ମାର୍ଗ। ଅଧିକନ୍ତୁ, ଶ୍ରମ ଅନେକ ସମୟରେ ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ପୂର୍ତ୍ତି ଓ ଆତ୍ମବୋଧର ଉତ୍ସ ଭାବେ କାର୍ଯ୍ୟ କରେ। ରଚନାତ୍ମକ ପ୍ରୟାସ, ବୌଦ୍ଧିକ ଗତିବିଧି ଓ ନିଜସ୍ବ ବୃତ୍ତି ଜରିଆରେ ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ବିଶେଷ ନିଜସ୍ବ ଉପଲବ୍ଧି ଓ ପରିଚୟ ଲାଭକରେ ଯାହାଦ୍ଵାରା ତା’ର ଶ୍ରମ, ଆତ୍ମଅବଧାରଣା ଓ ଜୀବନ ସନ୍ତୁଷ୍ଟିର ଏକ ଆବଶ୍ୟକ ଅଂଶ ପାଲଟିଥାଏ। ତେଣୁ ଶ୍ରମକୁ ଏକ ବସ୍ତୁ ଭଳି ବିବେଚନା କଲେ ଆର୍ଥିକ କ୍ଷତିପୂରଣର ଉର୍ଦ୍ଧରେ ଥିବା ଏହାର ଅନ୍ତର୍ନିହିତ ମୂଲ୍ୟ ଅଣଦେଖା ହେବା ସ୍ୱାଭାବିକ।
ବ୍ୟକ୍ତି ବିଶେଷର ଉର୍ଦ୍ଧରେ ଶ୍ରମ ମଧ୍ୟ ବିଭିନ୍ନ ଧର୍ମ, ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ଓ ଗୋଷ୍ଠୀ ଭିତରେ ସାମାଜିକ ସମ୍ପର୍କ ଓ ସଂହତି ବିକାଶରେ ସହାୟକ ହୁଏ। ଶ୍ରମିକର କାର୍ଯ୍ୟସ୍ଥଳ ସାମାଜିକ ବାର୍ତ୍ତାଳାପର ଏକ ନାଭିକ୍ଷେତ୍ର ଭଳି କାମକରେ ଯେଉଁଠି ବ୍ୟକ୍ତିଗଣ ସହଯୋଗୀତା ଓ ସହଭାଗିତାରେ ଭାବର ଆଦାନପ୍ରଦାନ କରି ସହକର୍ମୀଙ୍କ ସହ ଏକ ଅତୁଟ ବନ୍ଧନରେ ଛନ୍ଦିହୁଅନ୍ତି। ସାମୁହିକ ପ୍ରୟାସ ଦ୍ୱାରା ଶ୍ରମିକମାନେ ନିଜ ନିଜ ଭିତରେ ଏକ ଆପଣାପଣ ଓ ସହାବସ୍ଥାନ ସୃଷ୍ଟି କରି ସାମାଜିକ ପୁଞ୍ଜି ବିକାଶରେ ସହାୟକ ହୁଅନ୍ତି। ଆବଶ୍ୟକୀୟ ସେବା ଯୋଗାଇ, ଦ୍ରବ୍ୟ ଉତ୍ପାଦନ କରି କିମ୍ବା ପରୋପକାରୀ ପ୍ରୟାସ ଦ୍ବାରା, ଶ୍ରମିକ ଜନକଲ୍ୟାଣର ଏକ ପରିବାହକ ଭାବେ କାର୍ଯ୍ୟ କରେ। ଶ୍ରମିକମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଥିବା ପାରସ୍ପରିକ ସମ୍ପର୍କ ଓ ନିର୍ଭରଶୀଳତା ଶ୍ରମକୁ ଏକ କ୍ଷୁଦ୍ର ପଣ୍ୟ ଦ୍ରବ୍ୟର ଉର୍ଦ୍ଧରେ ସାମୁହିକ ଉତ୍କର୍ଷତାର ଅନୁଭୂତ କରାଏ।
ଶ୍ରମକୁ ଏକ ବସ୍ତୁ ଭାବେ ବିବେଚନା ନକରିବାର ମୂଖ୍ୟ କାରଣ ହେଉଛି ଶ୍ରମିକର ଅନ୍ତର୍ନିହିତ ସମ୍ମାନ ଓ ଅଧିକାର। ଶ୍ରମ ଇଛା ମୁତାବକ କିଣାବିକା ଭଳି ଏକ ପରିବର୍ତ୍ତନୀୟ ସଂସାଧନ ନୁହେଁ, ବରଂ ଏହା ବ୍ୟକ୍ତିର ସ୍ୱାୟତ୍ତତା, ସୁସ୍ଥତା ଓ ଉଚିତ ଉପଚାରକୁ ସମ୍ମାନ ଜଣାଏ। ଶ୍ରମିକର ଅଧିକାର ଅକ୍ଷୁର୍ଣ୍ଣ ରହିଲେ, ସୁରକ୍ଷିତ କାର୍ଯ୍ୟାବସ୍ଥା, ଉଚିତ ମଜୁରୀ ଓ ସମାନ ସୁଯୋଗାଦିରେ ଉନ୍ନତି ହେବ। ଅଧିକନ୍ତୁ, ଏକ ବସ୍ତୁ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖିଲେ ଏହା ଶ୍ରମ ବଜାରରେ ଶୋଷଣକାରୀ ପ୍ରଥା ଓ ଅସମାନତାକୁ ପ୍ରୋତ୍ସାହିତ କରିବ। ଏକ ସାଧାରଣ ମିଠା ଦୋକାନରୁ ଅନିଶ୍ଚିତ ରୋଜଗାର ବ୍ୟବସ୍ଥା ଯାଏ ଶ୍ରମକୁ ଏକ ବସ୍ତୁ ଭାବେ ଗଣନା କଲେ ଏହା ମାନବୀୟ ମୂଲ୍ୟବୋଧ ଓ ଶ୍ରମିକଙ୍କ ଅଧିକାରର ଅବମୂଲ୍ୟାୟନ ହେବ। ତେଣୁ ଶ୍ରମିକର ସମ୍ମାନ ଓ ଅଧିକାରକୁ ସୁରକ୍ଷା ଦେବାକୁ, ଶ୍ରମର ବହୁମୂଖୀ ଚରିତ୍ରକୁ ଗ୍ରହଣ କରିବାକୁ ହେବ ଏବଂ ଏହାକୁ ଏକ ବସ୍ତୁ ଭଳି ବିଚାର କରିବାର ଚିନ୍ତାଧାରାକୁ ପ୍ରତ୍ୟାଖ୍ୟାନ କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ।
କୁହାଯାଏ, ଶ୍ରମିକ ଦେଶ ଗଢେ। ଛୁଞ୍ଚିରୁ ଉଡାଜାହାଜ ସହ ରାଷ୍ଟ୍ର ନିର୍ମାଣ ଏବଂ ରାଷ୍ଟ୍ର, ପରିବେଶ ଓ ଜଳବାୟୁର ସୁରକ୍ଷା ଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ମାନବ କଲ୍ୟାଣର ପ୍ରତ୍ୟେକଟି କାର୍ଯ୍ୟରେ ଶ୍ରମିକର ଅବଦାନ ଅପରିହାର୍ଯ୍ୟ ଓ ଅତୁଳନୀୟ। ଦେଶ ଗଠନରେ କୃଷକ ଓ ନିର୍ମାଣ ଶ୍ରମିକ ଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ସରକାରୀ ଓ ବେସରକାରୀ ଦପ୍ତରର ସାଧାରଣ କର୍ମଚାରୀଟିଏରେ ଭୂମିକା ଅତି ବଳିଷ୍ଠ। ଶ୍ରମିକର ସହଯୋଗ ବିନା ଗୋଟିଏ ରାଷ୍ଟ୍ର ଆଗକୁ ପାଦ ବଢେଇବା ଅସମ୍ଭବ। ତେଣୁ, ‘ଶ୍ରମିକ ଭାଇରେ ଲାଗିପଡ଼, ଶ୍ରମ ଠାରୁ କିଛି ନାହଁ ବଡ’ ଭଳି ଉପରଠାଉରିଆ ରାଜନୈତିକ ନାରାବାଜି ଦେଇ ସେମାନଙ୍କୁ ପରୋକ୍ଷରେ ଶୋଷଣ କଲେ, ଏ ସମାଜ, ଏ ରାଷ୍ଟ୍ର, ରହିବତ? ଶ୍ରମ ଓ ଶ୍ରମିକଙ୍କୁ ଏକ ପଣ୍ୟ ଦ୍ରବ୍ୟ ଭାବେ ନିମ୍ନ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖିଲେ ସାମୁହିକ କ୍ଷତି ଅବଶ୍ୟମ୍ଭାବୀ। ଭାରତର ପ୍ରସ୍ତାବିତ ଶ୍ରମ କୋଡ଼ ସେହିଭଳି ଏକ ଅନିଶ୍ଚିତତା ଭିତରେ। ତେଣୁ, ସଂକୀର୍ଣ୍ଣ ଅର୍ଥନୈତିକ ଆଦର୍ଶରୁ ଉର୍ଦ୍ଧକୁ ଯାଇ, ଏକ ସମ୍ମିଳିତ, ଯଥାର୍ଥ ଓ ନ୍ୟାୟସଙ୍ଗତ ମାନବ ସମାଜର ନିର୍ମାଣ ନିମିତ୍ତ ଶ୍ରମର ଏକ ସାମଗ୍ରିକ ଆକଳନ ଅତ୍ୟାବଶ୍ୟକ। ଭାରତର ଶ୍ରମିକ ସଂଗଠନମାନଙ୍କ ସହ ଏବାବଦରେ ସରକାରଙ୍କର ପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ଆଲୋଚନା ହିଁ ସଠିକ ମାର୍ଗଦର୍ଶନ କରିବାରେ ସହାୟକ ହେବ। ଅତଏବ, ସମଗ୍ର ଶ୍ରମିକ ଶ୍ରେଣୀ ଓ ସମାଜର ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ ଭାରତ ସରକାର ଫିଲାଡେଲଫିଆ ଘୋଷଣାନାମାର ମହତ୍ତ୍ୱକୁ ହୃଦୟଙ୍ଗମ କରି ଶ୍ରମ ଆଇନ ପରିବର୍ତ୍ତେ ପୁଙ୍ଖାନୁପୁଙ୍ଖ ଆଲୋଚନା ସହ ନିଯୁକ୍ତିଦାତା ସପକ୍ଷବାଦୀ ଶ୍ରମ କୋଡ଼ ଲାଗୁ କରିବାରୁ ବିରତ ରହିବେ ବୋଲି ଆଶା ଓ ବିଶ୍ବାସ।
*****
Sunday, June 2, 2024
“Our Land, Our Future”: A Challenging call for Environmental Stewardship
“Our Land, Our Future”: A Challenging call for Environmental Stewardship
Bruhaspati Samal
General Secretary
Confederation of Central Govt. Employees and Workers
Odisha State Coordination Committee, Bhubaneswar
eMail: samalbruhaspati@gmail.com, Mobile:9437022669
World Environment Day, celebrated annually on June 5th, is a global platform for raising awareness and taking action on pressing environmental issues. Established by the United Nations in 1972, this day serves as a reminder of our responsibility to protect and preserve our planet for future generations. It fosters a sense of global solidarity and collective responsibility for environmental stewardship. It brings together people from diverse backgrounds, cultures, and regions, uniting them in a common cause to protect and preserve our planet. Through community engagement, education, and advocacy, World Environment Day empowers individuals to become agents of change in their communities and beyond. By raising awareness about pressing environmental issues, such as climate change, deforestation, pollution and biodiversity loss etc, this day empowers people to become stewards of the environment and advocates for change.
Each year, World Environment Day adopts a specific theme to focus attention on a particular environmental concern, rallying individuals, communities, and governments worldwide to take collective action. For example, in 2021, the theme for World Environment Day was "Ecosystem Restoration," emphasizing the urgent need to revive and protect degraded ecosystems. In 2022, World Environment Day focused on "Eco-Conscious Consumption," urging individuals to reduce their ecological footprint by making sustainable choices in their daily lives. The theme for World Environment Day 2023 was solutions to plastic pollution under the campaign ‘Beat Plastic Pollution’. While the toxic smoke produced by the plastic due to combustion is one of the gravest threats to the planet, the micro-plastics find their way into the food we eat, the water we drink and even the air we breathe posing a threat to our health. Realising this threat from plastic pollution, a concerted effort is needed from governments, companies and other stakeholders to manage and solve this crisis. And now in 2024, World Environment Day campaign focuses on land restoration, desertification and under the slogan “Our land. Our future”. According to the UN Convention to Combat Desertification, up to 40 per cent of the planet’s land is degraded, directly affecting half of the world’s population and threatening roughly half of global GDP. The number and duration of droughts have increased by 29 per cent since 2000. Expressing serious concern on the issue, the environmentalists opine that without urgent action, droughts may affect over three-quarters of the world's population by 2050. Land restoration is a key pillar of the U N Decade on Ecosystem Restoration (2021-2030), a rallying call for the protection and revival of ecosystems all around the world, which is critical to achieve the Sustainable Developments Goals.
While land restoration can reverse the creeping tide of land degradation, drought and desertification by boosting livelihoods, lowering poverty, building resilience to extreme weather on one hand, it can increase carbon shortage and slow climate change on the other. Restoring just 15 per cent of land and halting further conversion could avoid up to 60 per cent of expected species extinctions. But we must also end the drivers of land degradation, drought and desertification, such as climate change. Last year, temperatures records were shattered. Much of the world felt the impacts, not just in heat but in storms, floods and drought. Animals and plants are becoming extinct thousands of times faster than they have done in the last 500 million years. According to the International Union for Conservation of Nature (IUCN), if we don't do something about it now, within a century we will have lost 67% of the currently endangered fauna and 99.9% will be in serious danger of extinction. According to a study conducted by the University of Aarhus in Denmark in 2018, the damage will be so devastating that the planet will need 3 to 5 million years to recover. The effects of development, agriculture and industrial livestock farming, forest destruction and CO2 emissions, among other actions, are speeding up the loss of biodiversity due to global warming, desertification and the pollution of oceans and rivers. Restoring land without tackling climate change would be like giving with one hand and taking away with the other. So G20 nations must show leadership across the whole climate agenda – as the Kingdom of Saudi Arabia, the host country of the 2024 World Environment Day global celebrations has done and continues to do on land restoration. There is real hope. Countries have promised to restore one billion hectares, an area larger than China. If they deliver, this will be huge. Through World Environment Day and through hosting the UN Convention to Combat Desertification’s conference of the parties this December, the Kingdom of Saudi Arabia can build momentum and action towards these restoration goals, slow climate change, protect nature and boost the livelihoods and food security of billions of people around the world.
In the tapestry of our planet's natural beauty, the land holds a sacred place. It is not merely soil beneath our feet but the foundation upon which life flourishes. From the towering forests to the vast plains, the land sustains us, providing resources for our survival and habitats for countless species. The land provides essential resources for human survival, including food, water, and shelter. Healthy soils support agricultural productivity, ensuring food security for billions of people worldwide. Freshwater sources, vital for drinking, irrigation, and sanitation, are sustained by healthy watersheds and wetlands. Moreover, forests and other ecosystems provide timber, medicine, and a multitude of ecosystem services that underpin human well-being. Landscapes are home to an incredible diversity of plant and animal species, each playing a unique role in ecosystem functioning. Biodiversity not only enriches our lives aesthetically but also contributes to ecosystem resilience, providing buffers against environmental disturbances and supporting ecosystem services such as pollination, pest control, and nutrient cycling. Preserving biodiversity is essential for maintaining the stability and productivity of ecosystems. Landscapes also play a crucial role in regulating the Earth's climate. Forests, grasslands, and other vegetated areas act as carbon sinks, absorbing and storing carbon dioxide from the atmosphere. Additionally, healthy soils store significant amounts of carbon, helping to mitigate climate change. By protecting and restoring natural habitats, we can enhance their capacity to sequester carbon and mitigate the impacts of climate change. Landscapes hold profound cultural and spiritual significance for communities around the world. They are repositories of traditional knowledge, cultural practices, and spiritual beliefs passed down through generations. Indigenous peoples and local communities have deep connections to the land, which forms the basis of their identities, livelihoods, and cultural heritage. Preserving land and respecting indigenous rights are essential for maintaining cultural diversity and promoting social cohesion. Sustainable land management practices are essential for promoting economic prosperity and reducing poverty. Healthy ecosystems support livelihoods through agriculture, forestry, tourism, and other industries, providing employment opportunities and economic benefits to local communities. Investing in sustainable land management can enhance productivity, resilience, and long-term economic growth while safeguarding natural resources for future generations. Healthy landscapes are more resilient to environmental challenges such as climate change, natural disasters, and disease outbreaks. Ecosystems with high biodiversity and intact habitats are better able to adapt to changing conditions and recover from disturbances. By conserving and restoring natural landscapes, we can enhance the resilience of ecosystems and communities, reducing vulnerability to environmental risks.
The Vedas and Puranas also do teach us how to regard the environment and use conservation ethics in routine life. The Atharba Veda says, “Mata Bhumih Putroham Prithivya” which means the earth is our mother and we are her children. In Ramacharitamanas, it is said, “Kshiti jal pawak gagan sameera, Panch rachit ati adham shareera” It means adham shareera (our body) comprises panch (five) tatva (elements) namely, the earth, water, fire, sky and wind. Moreover, ancient Hindu mythology believes that the Shrusti, means the whole Universe is made up of Panchmahabhutas (five great elements) composed of Prithvi (Earth), Jala (Water), Agni (Fire), Vayu (Air) and Ether (Aakash). Expressing the earth, water, fire, air and ether as the visible form of nature, Lord Krishna in Bhagavad Gita (Chapter 7: 4-10) says that He is the taste of living waters, the light of the sun and the moon, Pranab(Om), the sacred word of the Vedas, sound in silence, heroism in men, pure fragrance of the earth, brightness of the fire, intelligence of the intelligent and beauty of the beautiful. Since all these abiotic factors are responsible for making our body and the Universe where the Lord exists, it is our responsibility to preserve these factors which may make both our body and environment clean and healthy.
As stewards of this precious inheritance, we bear the responsibility of ensuring its preservation for future generations. "Our Land, Our Future" encapsulates the essence of environmental stewardship. World Environment Day serves as a powerful reminder of the interconnectedness between humanity and nature. It calls upon us to recognize the intrinsic value of our planet's ecosystems and to take meaningful action to safeguard them for future generations. By celebrating World Environment Day and embracing its themes of awareness, action, and solidarity, we can work together to build a more sustainable and resilient world for all living beings. Let us seize this opportunity to make a positive impact and leave a legacy of environmental stewardship for generations to come.
*****
Subscribe to:
Posts (Atom)